Dichondra srebrzysta – zwisająca kaskada

Ta niezwykle dekoracyjna roślina stworzona jest do przeróżnych kompozycji kwiatowych na balkony i tarasy. Ogólnie jest mało znana, ale mnie, już kilka lat temu urzekła swoją urodą i innością. Zauważyłam, że jest bardzo wytrzymała na warunki atmosferyczne. Zarówno w palącym słońcu, jak i w silnym deszczu, czy też potargana przez wiatr nie zmienia swojej urody. Dichondra srebrzysta (Dichondra argentea), to prześliczna jednoroczna  roślina. Ma bardzo długie, dobrze rozkrzewione, sprężyste i niełamliwe pędy. Maleńkie listki mają srebrny kolor i pokryte są mięciutkim meszkiem. Kupuję ją zawsze w maju tej szkółce i sadzę do skrzynek lub ampli. Łączę z innymi roślinami np. calibrachoe, lobelią, czy begonią stale kwitnącą. Często sadzę ją w doniczce solo – też wygląda fajnie.

Początkowo rośnie bardzo wolno, ale już w połowie czerwca nabiera wigoru i wydłuża swoje pędy coraz bardziej. Pod koniec sierpnia dorasta do 1,5 m długości i zagęszcza się trwałymi listkami.

Dichondra srebrzysta ma długie i gęsto ulistnione pędy o pokroju pełzającym. Gdy tylko dotknie końcówkami pędów do ziemi, natychmiast zapuszcza w niej korzenie i rozrasta się dalej. Mechate listki, które są maleńkie, zaledwie wielkości 50 groszówki o zaokrąglonym kształcie, wyrastają na dość długich ogonkach.

Jakie ma wymagania?

• Najważniejsze dla niej, to przepuszczalne, żyzne podłoże.
• Woda nie może zalegać przy korzeniach, w związku z tym, dobrze jest podczas sadzenia umieścić na dnie doniczki centymetrową warstwę żwirku.
• Roślina rośnie bardzo szybko, więc należy ją zasilać co dwa tygodnie. Ja daję jej słaby roztwór gołębiego guana lub humus w płynie (oczywiście rozcieńczony).
• Ponieważ najczęściej sadzona jest razem z innymi roślinami, to system nawożenia dopasowujemy do rośliny głównej.
• Zdarza się, że listki brązowieją, a to dlatego, że dostał się na nie roztwór nawozu. Gdy ją zasilam, to staram się nie zmoczyć jej listków i pędów nawozem.

We wrześniu pędy są już bardzo długie, a wówczas przycinam je 20-30 cm, zagęszczając przy tym i wzmacniając roślinę. Będzie to nawet z zyskiem, bo w kątach liści zaraz pojawią się świeżutkie pędy.

Dichondra srebrzysta jesienią

Jest bardzo wytrzymała na suszę i jesienne zimne dni, aż do pierwszych przymrozków. Późną jesienią, kiedy po kolei obumierają rośliny w skrzynkach, ona nadal zdrowo rośnie.

Niestety, i na nią przychodzi czas. Ponieważ jest rośliną, która nie przetrzyma zimy, to pod koniec listopada tnę nożyczkami jej zwiędnięte łodygi, a ziemię z korzeniami rozdrabniam na kawałki i wrzucam to wszystko do kompostownika. I tak oto w przyrodzie nic nie ginie…